شاهنامه فردوسی

الا ای براورده چرخ بلند چه داری به پیری مرا مستمند شاهنامه فردوسی...

من همان ایرانی خود باورمبر سریر عاشقی نام اورمشاعر نام اورم فردوسی استاین بهی نسل و تبار طوسی استهمه رخش اندیشه را زین کنیدجهان را به شهنامه اذین کنیدهر ان کس شهنامه خوانی کنیدچه مرد و چه زن پهلوانی کنید شاهنامه فردوسی...ادامه مطلب

به سر برفکند اتش و بر فروخت همهع موی مشکین در اتش سوختهمی گفت ای جان مادر کنون کجایی سرشته به خاک و به خونبپرورده بودم تنت را به نازبه رخشنده روز و شبان درازدریغا تن و جان و چشم چراغبه خاک اندرون مانده از کاخ و باغ دریغا تن و جان و چشم و چراغبه خاک اند رون مانده از کاخ و باغ سر اسب او را به بر درگرفتبه مانده جانی بدو در شگفت گهی بوسه زد بر سرش گه به رویز خون زیر سمش همی راند جویز خون مژه خاک را کرد لعلهمی روی مالید بر سم و نعلبیاورد ان جامه شاهوار گرفتش چو فرزند اندر کنانگرفتش جوشن خوداوهمی گفت ای شیر پرخاشجودر کاخ ها را سیه کرد پاکز کاخ و ز ایوان براورد پاکبپوشید پس جامه نیلگون همان نیلگوم غرقه گشته به خونبه روز و به شب مویه کرد و گریستپس از مرگ سهراب سالی بزیست شاهنامه فردوسی...ادامه مطلب